2010-ൽ മ്യാന്മാർ ഭരണകൂടം സ്യൂചിയെ തടങ്കലിൽ നിന്ന് മോചിപ്പിക്കുമ്പോൾ സമരനായികയിൽനിന്നും അധികാര ശൃംഗത്തിലേക്കുള്ള ഓങ് സാൻ സ്യൂചിയുടെ വഴി പട്ടാളം അടച്ചുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. സ്യൂചി ജയിലിൽ കിടക്കുമ്പോൾ തന്നെ പട്ടാളം തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രഖ്യാപിച്ചു. ആ പ്രഖ്യാപനത്തിനു മുൻപായി 2008-ൽ ഭരണകൂടം വിചിത്രമായ ചില നിയമ ഭേദഗതികൾ പട്ടാള ഭരണകൂടം കൊണ്ടുവന്നിരുന്നു. ഇവയായിരുന്നു അവയിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടവ. ഒന്ന്; ജയിൽശിക്ഷ അനുഭവിക്കുന്നയാൾ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ മത്സരിക്കുവാൻ പാടില്ല. രണ്ട്; രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ പരമോന്നത സ്ഥാനത്ത് എത്തുന്നയാൾ ഭരണ വിഷയങ്ങൾ, സൈനിക വിഷയങ്ങൾ, സാമ്പത്തിക വിഷയങ്ങൾ എന്നിവയിൽ പരിജ്ഞാനമുള്ള ആൾ ആയിരിക്കണം. മൂന്ന്; ആ പദവിയിലെത്തുന്ന ആളുടെ പതിയോ, പത്നിയോ, മാതാപിതാക്കളോ, സന്താനങ്ങളോ വിദേശപൗരത്വം ഉള്ളവർ ആയിരിക്കരുത്. ഈ നിയമങ്ങൾ സ്യൂചിയുടെ രാഷ്ട്രപതി സ്ഥാനത്തേക്കുള്ള ആരോഹണത്തെ തടയുക എന്ന ലക്ഷ്യം മാത്രം വച്ചുള്ളവയായിരുന്നു എന്ന് വ്യക്തം.

സ്യൂചിയ്ക്ക് സൈനിക സേവന പരിജ്ഞാനം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഭർത്താവും, മക്കളും ബ്രിട്ടീഷ് പൗരത്വം ഉള്ളവർ ആയിരുന്നു. സ്യൂചിയെ അധികാര സ്ഥാനത്തെത്തുന്നതിൽനിന്നും പൂർണ്ണമായും തടഞ്ഞ ഈ നിയമ ഭേദഗതി നടപ്പിൽ വരുത്തി മുഖ്യ ശത്രുവിനെ യുദ്ധത്തിന് മുൻപേ തോൽപ്പിച്ചു എന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തിയതിന് ശേഷമായിരുന്നു സൈന്യത്തിന്റെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രഖ്യാപനം. സ്യൂചിയ്ക്ക് മത്സരിക്കാൻ അവസരമില്ലെങ്കിൽ തങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ മത്സരിക്കില്ല എന്ന പ്രഖ്യാപിച്ചുകൊണ്ട് സ്യൂചിയുടെ പാർട്ടിയായ എൻ എൽ ഡി തിരഞ്ഞെടുപ്പ് ബഹിഷ്കരിക്കുകയും ചെയ്തു. സൈന്യത്തിന്റെ പിന്തുണയുള്ള പാർട്ടിയായ യു എസ് ഡി പിയും ഏതാനും ചെറുകക്ഷികളും മാത്രമായിരുന്നു മത്സരരംഗത്തുണ്ടായിരുന്നത്. ഫലപ്രഖ്യാപനം വന്നതോടെ യു എസ് ഡി പി സീറ്റുകൾ തൂത്തുവാരി. ലോകത്തിന്റെ കണ്ണിൽ പൊടിയിടുവാനായി പട്ടാള ഭരണകൂടം സൃഷ്ടിച്ചെടുത്ത പാർട്ടിയാണ് യു എസ് ഡി പി. തങ്ങൾ ജനാധിപത്യ വാദികളെന്ന് ലോകത്തെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുവാനായിരുന്നു അന്നത്തെ തിരഞ്ഞെടുപ്പും, വിജയവും. മ്യാൻമറിലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിനെ ആകാംഷയോടെ നോക്കിയ ജനാധിപത്യ രാജ്യങ്ങളും, പൗരാവകാശ സംഘടനകളും സൈന്യത്തിന്റെ ഈ കപട തിരഞ്ഞെടുപ്പിനെ ശക്തമായ ഭാഷയിൽ തന്നെ അപലപിച്ചു. വിദ്യാർഥി പ്രക്ഷോഭത്തിന്റെ തുടക്കം മുതൽക്കേ പല ഘട്ടങ്ങളിലായി നടപ്പിൽ വരുത്തികൊണ്ടിരുന്ന മ്യാന്മറിനെതിരെയുള്ള സാമ്പത്തിക ഉപരോധങ്ങളും, നിയന്ത്രണങ്ങളും യു എസ്സും, യൂറോപ്യൻ യൂണിയനും ഈ തിരഞ്ഞെടുപ്പിനെ തുടർന്ന് കൂടുതൽ ശക്തമാക്കി . ശക്തമായ ഭാഷയിലാണ് അന്നത്തെ യു എസ് പ്രസിഡന്റ് ബാരാക് ഒബാമ മ്യാന്മാർ ഭരണകൂടത്തെ താക്കീതുചെയ്തത്.

ലോകരാജ്യങ്ങളുടെ എതിർപ്പ് കൂടുതൽ രൂക്ഷമായതോടെയാണ് 2010-ൽ സ്യൂചിയെ മോചിപ്പിക്കുവാൻ സൈനിക ഭരണകൂടം നിർബന്ധിതമായത്. തുടർന്ന് 2012-ൽ നടന്ന ഉപതിരഞ്ഞെടുപ്പ് സ്യൂചി എന്ന സമരനായികയുടെ രാഷ്ട്രീയ വളർച്ചയുടെ ആദ്യ നാഴികക്കല്ലായി മാറി. ഉപതിരഞ്ഞെടുപ്പ് നടന്ന 45 സീറ്റുകളിൽ 43 ലും സ്യൂചിയുടെ പാർട്ടി വിജയിച്ചു. സ്യൂചി ആദ്യമായി എം പി ആകുകയും ചെയ്തു. തെരുവുകളിൽ ജനാധിപത്യത്തിനുവേണ്ടി അവർ ഉയർത്തിയ ശബ്ദത്തിന്റെ വേദി പിന്നീട് പാർലമെന്റിലും മുഴങ്ങിക്കേട്ടു.

2010-ൽ സ്യൂചിയെ മോചിപ്പിക്കുവാൻ മ്യാൻമറിലെ പട്ടാള ഭരണകൂടം തീരുമാനിക്കുന്നതിന്റെ പിന്നിലെ ഒരു പ്രധാന കാരണമായി നിരീക്ഷകർ വിലയിരുത്തുന്നത് അക്കാലത്ത് ലോകവ്യാപകമായി വീശിയടിച്ച ജനാധിപത്യത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള പല രാജ്യങ്ങളിലെയും പ്രക്ഷോഭങ്ങളെയാണ്. മുല്ലപ്പൂ വിപ്ലവത്തിൽ തുടങ്ങി അറബ് വസന്തമായി പരിണമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന സാർവ്വദേശീയ കാലാവസ്ഥയെ മ്യാന്മാർ ഭരണകൂടം ഭയന്നിരിക്കാം. തന്ത്രപരമായ പിന്മാറ്റം നടത്തിയില്ലെങ്കിൽ ലോകരാജ്യങ്ങളുടെ പ്രക്ത്യക്ഷ സഹായത്തോടെയുള്ള പ്രക്ഷോഭങ്ങളിലൂടെ തങ്ങളുടെ ഭരണം പാശ്ചാത്യശക്തികൾ ജനപിന്തുണയോടെ അട്ടിമറിച്ചേക്കാം . ആ അട്ടിമറിയിൽ നിന്നും രക്ഷപെടുവാൻ സ്യൂചിയുമായി തന്ത്രപരമായ ഒത്തുതീർപ്പ് എന്ന ഒരു വഴിയേ മ്യാൻമറിലെ പട്ടാള ഭരണകൂടത്തിന് മുന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.

2015-ലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് തികച്ചും സമാധാനപരവും നിഷ്പക്ഷവുമായിരുന്നു. സ്യൂചിയുടെ ജനപ്രതിനിധി സഭയിലേക്കുള്ള രംഗപ്രവേശനത്തിനുശേഷം നടന്ന ആദ്യതിരഞ്ഞെടുപ്പായിരുന്നു അത്. ജനപ്രതിനിധി എന്ന നിലയിൽ 2012 മുതൽ മ്യാന്മാറിന്റെ സാമ്പത്തിക വികസനത്തിനായി സ്യൂചി ശക്തമായി വാദിച്ചിരുന്നു. പാശ്ചാത്യ സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രത്തിൽ അവഗാഹമുണ്ടായിരുന്ന അവർക്ക് മ്യാന്മാറിന്റെ സാമ്പത്തിക വികസനത്തെപ്പറ്റി വ്യക്തമായ കാഴ്ചപ്പാടുണ്ടായിരുന്നു. പട്ടാള ഭരണകൂടത്തിനുമേൽ അവർ നടത്തിയ സമ്മർദ്ദങ്ങൾക്ക് 2012 മുതൽ ഫലം കണ്ടുതുടങ്ങിയിരുന്നു.

മ്യാന്മാറിന്റെ സൈനിക ഭരണകൂടം അവകാശപ്പെട്ടിരുന്നത് ആ രാജ്യത്ത് 93 ശതമാനം സാക്ഷരതയുണ്ടെന്നായിരുന്നു. എന്നാൽ പറയത്തക്ക വ്യവസായ സംരഭങ്ങളൊന്നും രാജ്യത്തുണ്ടായിരുന്നില്ല. തുറന്ന വിപണിയോ, വ്യവസായത്തിന്റെ വളർച്ചയ്ക്ക് അനുകൂലമായ സാഹചര്യമോ ഇല്ലായിരുന്നു. ചുവപ്പുനാടയിൽ കുടുങ്ങിയ പട്ടാള സോഷ്യലിസമായിരുന്നു നിലനിന്നിരുന്നത്. തൊഴിലില്ലായ്മ രൂക്ഷമായിരുന്നു. ജനസംഖ്യയിൽ പകുതിയും പരമ്പരാഗത കൃഷിയെ മാത്രം ആശ്രയിച്ചായിരുന്നു ജീവിതം തള്ളിനീക്കിയിരുന്നത്. വൈദുതി എന്തെന്ന് പോലുമറിയാത്ത ഗ്രാമങ്ങളായിരുന്നു ഭൂരിപക്ഷവും. ഇതിനൊരു മാറ്റം വരുന്നത് സ്യൂചിയുടെ ശക്തമായ സമ്മർദ്ദങ്ങളെ തുടർന്നാണ്. ഭരണകൂടം തങ്ങളുടെ സാമ്പത്തിക നയങ്ങളിൽ ഉദാരവൽക്കരണം ആരംഭിച്ചതോടെ സാമ്പത്തിക വളർച്ച പ്രകടമായിത്തുടങ്ങി. 2011-ൽ 5.6 ശതമാനമായിരുന്നു സാമ്പത്തിക വളർച്ച. എന്നാൽ 2015-ഓടെ അത് 7.2 ശതമാനമായി ഉയർന്നു. സ്യൂചിയുടെ സാമ്പത്തിക കാഴ്ചപ്പാടുകൾക്കുള്ള മികച്ച ഫലങ്ങളായാണ് ഈ വളർച്ചയെ നിരീക്ഷകർ വിലയിരുത്തിയത്.

2015-ലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ആകെയുണ്ടായിരുന്ന 440 സീറ്റുകളിൽ 323 എണ്ണത്തിലേക്കാണ് തിരഞ്ഞെടുപ്പ് നടന്നത്. ഇതിൽ 255 സീറ്റുകൾ നേടിക്കൊണ്ട് സ്യൂചിചിയുടെ പാർട്ടിയായ നാഷണൽ ലീഗ് ഫോർ ഡെമോക്രസി മുൻപന്തിയിലെത്തി. സൈനിക പിന്തുണയുള്ള പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടിയായ യൂണിയൻ സോളിഡാരിറ്റി ആൻഡ് ഡെവലപ്പ്മെന്റ് പാർട്ടിയ്ക്ക് 30 സീറ്റുകൾ മാത്രമേ നേടുവാനായുള്ളു. പക്ഷെ വിചിത്രമെന്ന് പറയട്ടെ, സ്യൂചിയ്ക്ക് മ്യാന്മാറിന്റെ രാഷ്ട്രപതി ആകുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. പകരം രാഷ്ട്രപതിയായത് സ്യൂചിയുടെ പാർട്ടിക്കാരൻ തന്നെയായ ഹിതിൻ ക്യാവോ ആണ്. പട്ടാളം മുൻപ് പ്രാബല്യത്തിൽ വരുത്തിയിരുന്ന ഭരണഘടന ഭേദഗതികളായിരുന്നു സ്യൂചിക്ക് വിനയായത് . സ്യൂചിയുടെ ഭർത്താവും, മക്കളും വിദേശപൗരന്മാരായത് തന്നെയായിരുന്നു മുഖ്യ തടസ്സം. ആ ഭരണഘടനാ ഭേദഗതി മാറ്റണമെങ്കിൽ പാർലമെന്റിൽ മൊത്തം സീറ്റുകളിലെയും അംഗങ്ങളിൽനിന്നുമുള്ള 75 ശതമാനം പേരുടെയും പിന്തുണ വേണം എന്ന വ്യവസ്ഥ സ്യൂചിയുടെ രാഷ്ട്രപതി പദവിയ്ക്ക് തടയിടുവാനായി സൈന്യം 2008-ലെ ഭേദഗതിക്കൊപ്പം വ്യവസ്ഥ ചെയ്തിരുന്നു. മൊത്തം സീറ്റുകളുടെ 25 ശതമാനമാകട്ടെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിലൂടെയല്ലാതെ സൈന്യം നേരിട്ട് നോമിനേറ്റ് ചെയ്യുന്ന അംഗങ്ങൾക്കുള്ളതുമാണ്.

ഓങ് സാൻ സ്യൂചിയെ തന്നെ രാഷ്ടത്തിന്റെ പ്രഥമ ഭരണകർത്താവ് എന്ന സ്ഥാനത്തേയ്ക്ക് കൊണ്ടുവരണമെന്നത് പാർട്ടിയുടെയും ജനങ്ങളുടെയും അഭിലാഷമായിരുന്നു. ജനവിധിയും അതുതന്നെയായിരുന്നുവല്ലോ. സ്വാഭാവികമായും അധികാരത്തിലെത്തിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ സ്യൂചിചിയുടെ പാർട്ടി ശ്രമങ്ങളും ആരംഭിച്ചു. ഇതിനായി പാർട്ടിയുടെ പിന്തുണയോടെ പാർലമെന്റ് അംഗങ്ങൾ ഒത്തുചേർന്ന് ഇരു സഭകളിലും പുതിയൊരു നിയമത്തിലൂടെ പുതിയൊരു പദവി സൃഷ്ടിച്ചു. സ്റ്റേറ്റ് കൗൺസിലർ എന്നതായിരുന്നു ആ പദവി. രാഷ്ടപതിയാകുവാൻ നിയമതടസ്സം നിലനിൽക്കുന്നതുകൊണ്ട് സ്യൂചിചി മ്യാന്മാറിന്റെ സ്റ്റേറ്റ് കൗൺസിലർ എന്ന പദവിയിൽ സത്യപ്രതിജ്ഞ ചെയ്ത് അധികാരമേറ്റു. രാഷ്ട്രപതിയായി ഹിതിൻ ക്യാവോ തന്നെ തുടരുകയും ചെയ്തു.

അമ്പതുവർഷങ്ങൾക്കുമപ്പുറം നീണ്ടുനിന്ന പട്ടാള ഭരണത്തിൽനിന്നും ജനാധിപത്യവാദിയായ ഓങ് സാൻ സ്യൂചിയിലേക്കുള്ള ഭരണമാറ്റം ലോകം വളരെ പ്രതീക്ഷയോടെയാണ് വീക്ഷിച്ചത്. സ്വാതന്ത്ര്യ സമര പോരാളിയുടെ ബർമ്മയുടെ (മ്യാന്മാർ) രാഷ്ട്രപിതാവുമായ ഓങ് സാനിന്റെ മകൾ എന്ന ആദരവും സ്യൂചിയ്ക്ക് അധികാരത്തിലേറുമ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ബ്രിട്ടൻ, ജപ്പാൻ തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങൾ കോളനി ഭരണത്തിനെതിരെ പോരാടിയ ചരിത്രമുള്ള ആളാണ് സ്യൂചിയുടെ പിതാവ്. നിരന്തരമായ പോരാട്ടത്തിനൊടുവിൽ 1947-ൽ ബ്രിട്ടീഷ് പ്രധാനമന്ത്രിയുമായി ഓങ് സാൻ നടത്തിയ ചർച്ചകൾക്കൊടുവിൽ ബ്രിട്ടൻ മ്യാന്മറിനെ (ബർമ്മ) സ്വതന്ത്രമാക്കാമെന്ന് ഉറപ്പ് കൊടുക്കുകയും പൂർണ്ണ സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിക്കുന്നതിനുമുൻപുള്ള ഇടക്കാല തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ഓങ് സാനിന്റെ ആന്റി ഫാസിസ്റ്റ് ഫ്രീഡം പാർട്ടി ഭൂരിപക്ഷം നേടുകയും ഓങ് സാൻ ഇടക്കാല പ്രധാനമന്ത്രി ആകുകയും ചെയ്തു. എന്നാൽ നിർഭാഗ്യമെന്ന് പറയട്ടെ, 1948-ൽ മ്യാന്മാർ പൂർണ്ണ സ്വാതന്ത്ര്യം നേടുന്നതിന് മുൻപായി രാഷ്ട്രീയ എതിരാളികളുടെ വെടിയേറ്റ് ഓങ് സാൻ അന്തരിച്ചു. ബർമ്മയുടെ പൂർണ്ണ സ്വാതന്ത്ര്യം കാണുവാനുള്ള ഭാഗ്യം ‘ബർമ്മ ഗാന്ധി’ എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന സ്യൂചിയുടെ പിതാവിനുണ്ടായില്ല.

1962-ൽ ജനറൽ നെവിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ പട്ടാളം അട്ടിമറിയിലൂടെ ഭരണം പിടിച്ചെടുത്തതോടെ മ്യാന്മറിന് സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം ലഭിച്ച ജനാധിപത്യത്തിന് തിരശ്ശീല വീഴുകയായിരുന്നു. തുടർന്ന് പട്ടാളഭരണകൂടം ദേശസാൽക്കരണം ഉൾപ്പെടെയുള്ള നിരവധി പരിഷ്കാരങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കി. ഇത് രാജ്യത്തിൻറെ സാമ്പത്തിക പുരോഗതിയെ തടസ്സപ്പെടുത്തി. ഭൂരിപക്ഷ വംശീയതയ്ക്ക് ഏറ്റവുമധികം വേരോട്ടം ലഭിച്ചിരുന്ന കാലഘട്ടമായിരുന്നു അത്. ഇന്ത്യക്കാരുൾപ്പെടെയുള്ള ന്യൂനപക്ഷ വിഭാഗങ്ങളെ പട്ടാളം അംഗീകരിച്ചില്ല. പട്ടാള ഭരണകാലത്ത് ദേശസാൽക്കരണ പ്രക്രിയയിലൂടെ ഇന്ത്യൻ വംശജർ ഉൾപ്പെടെയുള്ളവരുടെ സ്ഥാപനങ്ങൾ പട്ടാളത്തിന്റെ അധീനതയിലാക്കി. ഒരു കാലത്ത് ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയുടെ ഭാഗമായിരുന്ന ബർമ്മയിലേയ്ക്ക് ബ്രിട്ടന്റെ ഭരണകാലത്ത് എത്തിച്ചേർന്ന ഇന്ത്യക്കാർ നിരവധി വ്യവസായ സംരംഭങ്ങൾ നടത്തിയിരുന്നു. സാങ്കേതിക തൊഴിൽ മേഖലയിലും ഇന്ത്യൻ വംശജർ ഉണ്ടായിരുന്നു. 1940-1945 കാലഘട്ടങ്ങളിൽ മ്യാന്മാറിന്റെ ജനസംഖ്യയിൽ 16 ശതമാനത്തോളം ഇന്ത്യക്കാർ ആയിരുന്നുവത്രെ. രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധം രൂക്ഷമായപ്പോൾ ഇന്ത്യക്കാർക്കെതിരെ കലാപസാധ്യത ഉണ്ടാകുകയും പലരും ജന്മനാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുകയും ചെയ്തു.

ഇന്ത്യക്കാരെ പുറത്താക്കണമെന്ന് ജനറൽ നെവിൻ പ്രത്യക്ഷമായിത്തന്നെ ആവശ്യപ്പെട്ടതോടെ ഇന്ത്യൻ വംശജരെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുവാനുള്ള ശ്രമങ്ങളും ആരംഭിച്ചു. കലാപസാധ്യതയും കൂട്ടമരണങ്ങളും മുന്നിൽ കണ്ട് ഇന്ത്യ ഗവണ്മെന്റ് അവസരോചിത ശ്രമങ്ങൾ നടത്തിയതിന്റെ ഫലമായി ഏകദേശം 300,000 ഇന്ത്യക്കാരെ ബർമ്മയിൽ നിന്നും സുരക്ഷിതമായി ഇന്ത്യയിൽ എത്തിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞു. ഇവരിൽ പലരും വലിയ വ്യവസായവാണിജ്യസ്ഥാപനങ്ങൾ നടത്തിവന്നവരായിരുന്നു. സ്ഥാപനങ്ങളുടെ ദേശസാൽക്കരണസമയത്ത് സർക്കാർ നൽകിയ നഷ്ടപരിഹാരമായ തുശ്ചമായ 175 ക്യാത് (ബർമ്മ നാണയം) യുമായാണ് പലരും തിരിച്ചെത്തിയത്. ബാക്കിയുള്ളവർ തൊഴിൽ നഷ്ടപ്പെട്ട നിരാലംബരായ സാധാരണക്കാരും.

ബ്രിട്ടീഷുകാരിൽനിന്നും സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയപ്പോൾ മ്യാന്മാർ ദേശീയതയിൽ ഭൂരിപക്ഷ വംശീയതയുടെ മുഖം കൂടുതൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു. 1948-ൽ സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടിയ ഉടൻതന്നെ മ്യാന്മറിൽ യൂണിയൻ സിറ്റിസൺ നിയമം നിലവിൽ വന്നു. മ്യാന്മറിൽ നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന ഗോത്ര വിഭാഗങ്ങൾക്ക് പൗരത്വം നൽകുവാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നു ഈ നിയമം. തലമുറകളായി മ്യാന്മറിൽ വസിക്കുന്ന റോഹിൻഗ്യൻ വിഭാഗത്തെ മാത്രം ഈ നിയമത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരുന്നില്ല. ഭരണകൂടം ഈ വിഭാഗത്തെ അവഗണിക്കുന്നതായുള്ള പരാതിയും അന്നുമുതൽ ഉയർന്നു തുടങ്ങി. സ്വാതന്ത്ര്യം നേടുമ്പോൾ ബുദ്ധമതവിഭാഗവും ആ വിഭാഗത്തിൽപെട്ട ഗോത്രവർഗ്ഗ ജനതയുമായിരുന്നു മ്യാന്മറിൽ ഭൂരിപക്ഷ മതവിഭാഗമായുണ്ടായിരുന്നത്. മുസ്ലിം, ക്രിസ്ത്യൻ, ഹിന്ദു വിഭാഗങ്ങൾ അന്നും ഇന്നും ന്യൂനപക്ഷമാണ്. 1962-ൽ അട്ടിമറിയിലൂടെ സൈന്യം അധികാരം കവർന്നതോടെ റോഹിൻഗ്യൻ വിഭാഗത്തിനെതിരെയുള്ള അവഗണന കൂടുതൽ പ്രകടമായിത്തുടങ്ങി.

1982-ൽ പട്ടാള ഭരണകൂടം നടപ്പിൽ വരുത്തിയ പുതിയ പൗരത്വ ഭേദഗതി നിയമമാണ് റോഹിൻഗ്യൻ വിഭാഗത്തെ ദേശീയ സാമൂഹിക മുഖ്യധാരയിൽ നിന്നും പൂർണ്ണമായും ഒറ്റപ്പെടുത്തിയത് എന്ന് പറയാം. ഈ നിയമ ഭേദഗതികൾ ഏറ്റവും പ്രതികൂലമായി ബാധിച്ചത് ഈ വിഭാഗത്തെ മാത്രമായിരുന്നു. റോഹിൻഗ്യകളുടെ പൂർവ്വികർ സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടുന്നതിനുമുൻപേ മ്യാന്മറിൽ വസിച്ചവരായിരുന്നു എന്ന രേഖ സമർപ്പിച്ചാൽ മാത്രമേ റോഹിൻഗ്യകൾക്ക് സമ്പൂർണ്ണ പൗരത്വം ലഭിക്കൂ എന്ന നില ഈ നിയമത്തിലൂടെ സംജാതമായി. തങ്ങളുടെ പൂർവ്വികർ ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയുടെ കാലത്തോ, അതിനു മുൻപോ മ്യാന്മറിൽ താമസിച്ചവരായിരുന്നു എന്ന് സ്ഥാപിക്കുവാനുള്ള രേഖകളൊന്നും ഈ വിഭാഗത്തിന്റെ കൈവശമില്ലായിരുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള രേഖകൾ കണ്ടെത്തുവാൻ കൃഷിപ്പണി മാത്രം ചെയ്ത് തലമുറകളായി ജീവിച്ചുവന്നിരുന്ന ഈ വിഭാഗത്തിന് അപ്രാപ്യവുമായിരുന്നു.

ജനസംഖ്യയിൽ 68 ശതമാനം വരുന്ന ബാമർ സമുദായവും കായാഹ്, കയിൻ തുടങ്ങിയ സമുദായങ്ങളും ഉൾപ്പെടെ ഭൂരിപക്ഷ ബുദ്ധമത വിഭാഗം പൗരത്വ പട്ടികയിൽ സ്വാഭാവികമായും നിലനിന്നു. ഈ സമുദായങ്ങളെല്ലാം ചേർന്ന ഭൂരിപക്ഷ ബുദ്ധമതത്തിനായിരുന്നു രാജ്യത്ത് മുഖ്യസ്ഥാനം.

രാജ്യത്ത് ഈ നിയമത്തിലൂടെ പൂർണ്ണമായും പൗരത്വ പട്ടികയിൽ നിന്നും ഒഴിവാക്കപ്പെട്ട വിഭാഗം റോഹിൻഗ്യൻ ജനതയായിരുന്നു എന്ന കാരണത്തിന് പിന്നിൽ വിരുദ്ധ അഭിപ്രായങ്ങളാണ് നിലനിക്കുന്നത്. മ്യാന്മാർ ബ്രിട്ടീഷ് കോളനി ആയിരുന്നപ്പോൾ കാർഷിക തൊഴിലാവശ്യങ്ങൾക്കായി ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയിൽ തന്നെയുള്ള ബംഗ്ലാദേശിൽ നിന്നും കൊണ്ടുവന്ന കുടിയേറ്റക്കാരായിരുന്നു റോഹിൻഗ്യകളെന്നായിരുന്നു ഒരു വാദം. എന്നാൽ ബ്രിട്ടീഷുകാർ സർവ്വതും കയ്യടക്കുന്നതിനു മുൻപായി അരാക്കൻ (ഇന്നത്തെ റാഖിൻ) പ്രദേശത്ത് ഈ വിഭാഗം വസിച്ചിരുന്നു എന്നും രാജവംശ പോരാട്ടങ്ങളെ തുടർന്ന് അവിടെനിന്നും പലായനം ചെയ്യുകയും പിന്നീട് ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകാലത്ത് തിരിച്ചെത്തിയതാണെന്നും വാദിക്കുന്നവരുമുണ്ട്. വാദങ്ങളെന്തുതന്നെയായാലും മ്യാന്മറിൽ ബംഗ്ലാദേശിന്റെ അതിർത്തി പ്രദേശത്ത് തലമുറകളായി ജീവിക്കുന്ന ജനവിഭാഗമാണവർ. ബ്രിട്ടീഷ് കോളനിയുടെ ഒരു ഭാഗമായിരുന്ന ഇന്നത്തെ ബംഗ്ലാദേശിന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നും മ്യാന്മാറിലെ അരാക്കൻ പ്രദേശത്തേക്ക് രോഹിൻഗ്യകൾ നടത്തിയെന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ഈ കുടിയേറ്റം ഒരു രാജ്യത്തിനുള്ളിലെ നിശ്ചിതഭാഗത്തുനിന്നും മറ്റൊരു നിശ്ചിതഭാഗത്തേയ്ക്ക് തൊഴിലിനും ഉപജീവനത്തിനുമായി നടത്തുന്ന ആഭ്യന്തര കുടിയേറ്റമായിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷുകാർ പോകുന്നതുവരെയും അങ്ങനെതന്നെയായിരുന്നു. ആ കുടിയേറ്റത്തെ ഇന്ന് കാണുന്ന ബംഗ്ലാദേശിൽനിന്നും വന്നവരുടെ കുടിയേറ്റമായി കാണുന്നത് തികച്ചും അടിസ്ഥാനരഹിതം തന്നെയാണ്. പരദേശികൾ എന്ന് മുദ്രകുത്തി ആ ജനവിഭാഗത്തെ കുടിയിറക്കുവാൻ ഭൂരിപക്ഷ വക്താക്കളെന്ന് സ്വയം കരുതുന്നവർ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ തലമുറകളായി ആ രാജ്യത്ത് ജീവിച്ച ജനത ആ രാജ്യത്ത് തന്നെ അന്യവൽക്കരിക്കപ്പെടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.

1982-ലെ പൗരത്വ ഭേദഗതി നിയമത്തിനുശേഷം തലമുറകളായി ഭൂരിപക്ഷ വിഭാഗം പുലർത്തിയിരുന്ന സാമൂഹിക അകൽച്ചയ്ക്ക് പുറമെ നിയമം മൂലമുള്ള പീഡനങ്ങളും പൂർവ്വാധികം കൂടുതലായി ഈ ജനത അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നു. 1948-ലെ നിയമത്തിലൂടെ തന്നെ പാർശ്വവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട ജനവിഭാഗമായ റോഹിൻഗ്യൻ ജനവിഭാഗം 1982 മുതൽ എല്ലാ പൗരാവകാശങ്ങളും നിഷേധിക്കപ്പെട്ടവരായി മാറിയപ്പോൾ ജനിച്ച നാട്ടിൽ അവർക്ക് സഞ്ചാര സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടപ്പെട്ടു. പൊതുവെ നിരക്ഷരരായ ഇവരുടെ കുട്ടികളെയെങ്കിലും സ്കൂളിൽ ചേർക്കുവാനുള്ള അവസരം പോലും നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു. വിവാഹത്തിന് സർക്കാർ അനുമതി വേണമെങ്കിൽ സമ്പത്തുള്ളവരാണെന്ന് തെളിവുകൾ സഹിതം ബോധ്യപ്പെടുത്തണം. അനുമതിയില്ലാത്ത വിവാഹങ്ങൾ നിയമവിരുദ്ധമാണ്. നിയമപരമല്ലാത്ത വിവാഹത്തിൽ കുഞ്ഞ് ജനിച്ചാൽ ആ കുഞ്ഞും നിയമവിരുദ്ധമായി ജനിച്ചതാണ്. ആ കുട്ടിയ്ക്കും വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് അവകാശമില്ല. റോഹിൻഗ്യൻ വിഭാഗത്തിന് തിരിച്ചറിയൽ കാർഡോ, ഭൂമിയ്ക്ക് ആധാരമോ ലഭിക്കില്ല. സ്വന്തം ഭൂമിയിൽ വീടുവെയ്ക്കുവാനുള്ള അവകാശം പോലും ഇവർക്ക് നിഷേധിക്കുന്നു. കുടിയൊഴിപ്പിക്കൽ വ്യാപകം. കുടിയൊഴിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ഭൂമി ഭൂരിപക്ഷ വിഭാഗം കൈക്കലാക്കുകയാണ് പതിവുരീതി. കൃഷി മുഖ്യ തൊഴിലാക്കിയ ജനവിഭാഗത്തെ പട്ടിണിയിലാക്കുവാനും, പലായനം ചെയ്യിപ്പിക്കുവാനും മറ്റെന്തു നടപടിയാണ് ഭരണകൂടത്തിന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നും വേണ്ടത്?